kekiğin acısı
Masanın üzerinde yağ dibi, yabancı, bir kekik türü ve Antakya var. Tüm hikâyelerin bir yabancının kapıyı çalmasıyla başladığını hatırlatıyor Meryem. Kapıyı çalan bir insan olabileceği gibi bir duygu, düşünce...
iki baston
Tek bir mevsimde bu gövdeyi nasıl yaptığına şaşıp duruyorum. Gün be gün deli bir telaşla büyüyüp meyvelerini hazır etti. O meyveleriyle uğraşırken ben de kendime neredeyse sıfırdan bir yaşam...
Antakya; sen misin?
1) Şehrin, babamın deyimiyle %70’i yokmuş artık. Önce can denir ama 13 yaşından beri çalışan babamın ve benzeri binlerce insanın emeği, tüm birikimi, sığınağı hiç oldu. Hem evi, hem...
tak tak
Dağ tepe bitkilerin peşinde gezince hele de onları bir yanlarından tutmaya, hallerini anlamaya çalışınca aralarında güzel, çirkin, önemli, önemsiz hiçbir ayrım yapamıyorsunuz. Öyle belli belirsiz ki Alçı otu (Gypsophila...
pembe patlıcana övgü
Bahçede güneş bol. Eğer binalarla örtülmediyse şehirde de evin güneş alan bir cephesi bulunur. Pembe patlıcan güneşte pişer öyle girer tavaya, tencereye. Sabahtan küp küp doğranır, bir tepsiye serilir,...
buğday saplarının şiiri
Önce babaanneme sonra halama sonra da bana geçti bu “Cimem”. Bu sene kaybettiğimiz sevgili halamın tabağı. Beni Antakya’ya bağlayan en sağlam, en renkli iplerden biriydi Halam. Gülüş, iyilik ve...
gönlümdeki zeytin
Haylan kabağının bir su kabağı türü olduğuna emin oldum sonunda. Tadını çok özlediğim için hiçbir meyveyi tohuma bırakamamış hepsini yemiştim. Hazır memleketi Antep’e yolum düşmüşken gözlerim aranıp durdu. Ta...
kafa mis
Sapları kurusun diye beklediğim Antakya kış kabaklarını hasat ettim. Hala büyümeye niyetli birkaç meyve vardı ama ekileceklere yer açmak için onları da taze kopardım. Bu kabak arkadaş, üstünüze afiyet...
dünyanın en büyük kabağı
Antakya’da ekilen içi de dışı gibi beyaz, çıtır kabak tatlısının ve kabak borani yemeğinin sultanı büyüyor. Batık yataklarda her bir yaprak devliğe özendi, yaprak irisi oldu. Cucurbita moschata türünün...
ocakta pişenler ve gökyüzü
Bugün hava kapalı. Az önce dolu atıştırdı. Sonra hava açılır gibi oldu. Yağmur bulutları altında bekleşiyor dünya. Tekrar yağacak belli. Madem dışarı çıkamayacağız sobayı yakıyoruz. Sabahleyin gözümüzü orman işçileriyle...
duyamadığımız, göremediğimiz kuşların yuvaları
Amik Gölü, artık Antakya’da yaşamıyor olmama rağmen bana sürekli kendini hatırlatır. Nasıl hatırlatmasın Antakya’ya her gittiğimde, göl görmem gereken yerde kocaman bir ova görüyorum. Ama dün bir kuş sesiyle...