– Ahmet Abi Ahlat’a ne dersiniz siz?
– O neci?
– Armudun yabanisi.
– Yaprakları boz mu olur şöyle?
– Evet evet. Boz yapraklı.
– Boz armut deriz. Eskiden köyde vardı. Adam arazisini Beko’yla işletirken yok ettiler onu.
– Ne yapardınız onunla?
– Yirdik. Nasıl olurdu ya, yur yumuşak. Yeniçıktı’ya giderken caminin oradan Uzuncaburç’a yol gider. Bağın kenarında var. Pıynar denir oraya.
– Hah ben de orada gördüm. Bak bunlar onun fotoğrafı.
– Bembeyaz rengini bozup kahverengileşmeye gelince toplanırdı eskiden.
– Bir sürü ağacınızı kestirmişsiniz.
– He ya. Adam odun etti, götürüp Silifke’de yaktı.
– Çok güzel bir ağaç. Yuvarlak tepeli, gümüş rengi yaprakları.
– Heeee, onun iki yana çok açılmaz kolları.
Ahlat’ın ayrımı olmaz ama en güzeli midir acaba Boz ahlat? Bozıka, Hur, Çördük, Delice armut, Yaban armudu adlarıyla bilinir. Geleneksel olarak olgun meyvesi yenir, turşu, komposto yapılır. Kurutulup hoşaf yapılır. Dibine dökülen meyveyi kirpi, domuz, tilki, tavşan, böcek yer, başındakini kuşlar, insan.
Bizim bitkiler’de kayıtlı olan 14 Ahlat türü yine yaprakla ilgili özellikleri yanında sürgün ve yaprakların tüylü veya tüysüz olmasına göre birbirinden ayrılır. Pyrus elaeagnifolia ‘da onlardan biri. Dikenli veya dikensiz, kışın yaprak döken, boyu 15 metreye kadar ulaşabilen bir ağaçtır. Diğer Ahlat türlerinden en önemli farkı olgun sürgün ve yaprakların hem üstü hem de altının grimsi beyazımsı tüylerle kaplı olmasıdır. Bu da ağacın gümüş gibi parlamasını sağlar. Bu yüzden “Boz armut” demişler.
Meyveli olması bir kenara çit bitkisi, rüzgar perdesi, erozyon kontrolü, soğuğa ve kuraklığa olağanüstü dayanımı, ağaç formu, bol çiçekli olması sebebiyle de bahçelere ekilir.
Dibine dökülmüş meyvelerden ödünç alıp temizledim. Temizlendikten sonra 1-3 gün suda bekletilen tohumlar tercihen sonbahar veya kış aylarında ekilir. Azıcık tohum çıktı. Rağbet tohuma. Yine de paylaşırız.
