Ne zaman elime bir fide alıp bunu nereye eksem diye bahçede dolansam anne, baba olma durumuna yakın hissediyorum kendimi. Elimdeki canın nerede büyüyeceğine ben karar vereceğim. Çok büyük bir sorumluluk. Bir türlü karar veremiyorum tabii. Burası çok rüzgar alıyor, burası çok kireçli, burası ayak altı, burası sevmeyeceği bir bitkiye yakın derken bir fide ekmek için dolan dur. Ama en sonunda uygun bir köşe bulunuyor illa ki. Toprak kazılıyor, ilkbahardan fidelenmiş, kök sürmüş yayılmayı bekleyen adaçayı çelikleri yeni yerine yerleşiyor. Sevdiğini boy atmasından, sağlıkla güneşini içmesinden, yaprağının verdiği renkten, kokusundan anlayacağım. Tıpkı yerini seven bir çocuk gibi. Gözlerine bakınca ne tarafa büyüyeceğini şaşıran bir hayat göreceğim.
fide çocuğu
